Θέμα: Βolognese για κέφαλους και τα... μυστικά του!

Η πιο αθλητική τεχνική επιφανείας από όσες χρησιμοποιούνται στα λιμάνια είναι το ψάρεμα του κέφαλου με καλάμι bolognese.
Μια τεχνική άκρως συναρπαστική, με αρκετά κόλπα και μυστικά, ένα μέρος της οποίας θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε μέσα από αυτό το άρθρο.
Το ψάρεμα του κέφαλου για εμάς τους ερασιτέχνες έχει αναδειχθεί από τα δυσκολότερα, γιατί εκτός από την πονηριά του, όταν αγκιστρωθεί έχει απίστευτη δύναμη με συνεχόμενα κεφαλώματα, μέχρις ότου καταφέρουμε να τον βάλουμε στην απόχη.
Ο πιο κλασικός τρόπος ψαρέματος, εκτός του πολυάγκιστρου, είναι με καλάμι απίκο, ενώ το καλάμι bolognese, η σύγχρονη παραλλαγή - με δακτυλίδια και μηχανισμό - του απίκο, αποτελεί κατά τη γνώμη μου την πλέον συναρπαστική τεχνική. Αυτό οφείλεται κυρίως στη χρήση πολύ λεπτών εργαλείων, με τα οποία θα πρέπει να νικήσουμε την καχυποψία του κέφαλου.

Σε αυτήν λοιπόν την τεχνική θα αναφερθούμε σε αυτό το άρθρο, εστιάζοντας σε όλα εκείνα, τα μικρά αλλά ουσιαστικά, που θα μας χαρίσουν ανεπανάληπτες στιγμές δράσης και αγωνίας.



Καλάμι και μηχανισμός

Κατάλληλα καλάμια για αυτήν την τεχνική θεωρούνται αυτά με μήκος από 6 έως 8 μέτρα με δράση κορυφής ή ημιπαραβολικά, ενώ ιδανικότερη επιλογή αποτελεί το καλάμι μήκους 7 μέτρων, και αυτό για δύο λόγους: Αφενός γιατί είναι ελαφρύ και δεν μας κουράζει κατά τη διάρκεια του ψαρέματος και αφετέρου το μήκος αυτό (των 7 μέτρων) καλύπτει τα περισσότερα σημεία των λιμανιών όπου πραγματοποιούμε το συγκεκριμένο ψάρεμα.

Το καλάμι θα το εξοπλίσουμε με έναν ελαφρύ μηχανισμό της επιλογής μας, μικρού μεγέθους αλλά αξιόπιστο, που θα μας επιτρέπει να παλέψουμε με ένα μεγάλο αντίπαλο, ενώ συγχρόνως δεν θα μας κουράζει κατά τη διάρκεια της... αναμονής.

Θα πρέπει εδώ να τονίσουμε τη σημασία της αντεπιστροφής του μηχανισμού. Με σωστά ρυθμισμένα τα φρένα, μπορούμε να κουράσουμε τα ψάρια δίνοντας πετονιά με την αντεπιστροφή ελεγχόμενα και πολύ πιο σωστά απ' ότι δουλεύοντας μόνο με τα φρένα, κάνοντας την πάλη με τα ψάρια πραγματικά μια αξέχαστη εμπειρία.Η επιλογή της πετονιάς με την οποία θα φορτώσουμε την μπομπίνα του μηχανισμού είναι πολύ σημαντικός παράγοντας. Πρέπει να είναι μαλακή, με επίστρωση σιλικόνης, ελαστική, να έχει αντοχή στον κόμπο και υψηλό όριο θραύσης σε διαμέτρους 0,12 - 0,18 mm. Είναι σημαντικό να επιλέξουμε καλής ποιότητας πετονιά η οποία να μη βερινιάζει κατά την τριβή της με τους οδηγούς του καλαμιού, γιατί αυτό μπορεί να μας δημιουργήσει ανεπιθύμητες καταστάσεις, όπως μπερδέματα της μάνας στην κορυφή του καλαμιού και άσκοπο χάσιμο χρόνου, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Τη διάμετρο του παράμαλλου θα την καθορίσουμε με βάση τη μάνα που θα χρησιμοποιήσουμε. Προτιμούμε πετονιές fluorocarbon με την προϋπόθεση να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στον κόμπο του αγκιστριού όταν αυτό έχει παλέτα, γιατί το fluorocarbon έχει την τάση να γλιστράει όταν ζορίζεται, με αποτέλεσμα να σπάει ακριβώς στο ύψος αυτό. Σημαντικό κριτήριο για την υποχρεωτική - ή μη - χρήση fluorocarbon παράμαλλου είναι η διαύγεια του νερού στον συγκεκριμένο τόπο ψαρέματος. Σε νερά διαυγή και καθαρά επιβάλλεται η χρήση του, ενώ, αντίθετα, σε θολά νερά μπορούμε ακόμα και να το αποφύγουμε, χρησιμοποιώντας την ίδια την πετονιά της μάνας μονοκόμματη, εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο την ελαστικότητα και την αντοχή της.Για αγκίστρια μπορούμε να δουλέψουμε από Νο 6 ώς Νο 20, διαφορετικών τύπων, ανάλογα πάντα με το είδος του δολώματος. Με φιλέτο σαρδέλας χρησιμοποιούμε μακρύλαιμα αγκίστρια, ενώ με ψωμί ή bigattini επιλέγουμε κοντόλαιμα αγκίστρια με ανοιχτή καμπύλη, και πάντα προσέχουμε την αιχμή τους να είναι κοφτερή. Με ζυμάρια χρησιμοποιούμε συνήθως αγκίστρια μακρύλαιμα με τετράγωνη διατομή, ή αγκίστρια με ένα είδος σπιράλ σύρματος, περασμένο στο κοτσάνι τους, που βοηθάει ώστε να κρατιέται καλύτερα το ευαίσθητο δόλωμα.

Στο εμπόριο, μπορούμε να βρούμε και συσκευασίες διαφόρων μεγεθών σπιράλ, που θα τα προσαρμόσουμε σε αγκίστρια της επιλογής μας, αφού πρώτα τα δέσουμε στο παράμαλλό μας.Ένα ιδιαίτερο σημείο στην προετοιμασία του ψαρέματος, στο οποίο ελάχιστοι δίνουν την ανάλογη προσοχή, είναι η επιλογή του φελλού. Σταθερός ή συρόμενος; Τι βάρος πρέπει να έχει και γιατί; Τα παραπάνω εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες, με κυριότερους το βάθος, την ύπαρξη αέρα - ρευμάτων και την παρουσία λιανώματος.Σταθερός: Όταν το βάθος δεν ξεπερνά το μήκος του καλαμιού, μας βολεύει να χρησιμοποιήσουμε σταθερό φελλό, με τον οποίο ψαρεύουμε σε σταθερό βάθος. Τα πλεονεκτήματα είναι πολλά, με βασικότερο τη σωστή και φυσική παρουσίαση του δολώματος στα ψάρια, ενώ το «άπλωμα» της αρματωσιάς που συνεπάγεται η χρήση σταθερού φελλού συμβάλλει επίσης στην αποφυγή μπερδέματος. Επιπλέον, ο σταθερός φελλός μάς δίνει άμεσο και καλύτερο κάρφωμα.

Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε φελλούς με αναγραφόμενο βάρος από 0,5 γραμμ. μέχρι όσο κρίνουμε εμείς απαραίτητο, ανάλογα με τις συνθήκες. Όταν υπάρχει λιάνωμα, το περισσότερο βάρος θα βοηθήσει έτσι ώστε το δόλωμα να κατέβει γρηγορότερα και να μη φαγωθεί κατά τη διαδρομή του προς το βυθό, με αποτέλεσμα να ψαρεύουμε με άδεια αγκίστρια. Σε γενικές γραμμές πάντως, όσο ελαφρύτερο και μικρότερο φελλό χρησιμοποιούμε τόσο καλύτερα τσιμπάνε τα ψάρια, γιατί δεν νιώθουν την αντίστασή του και δεν πονηρεύονται.Τους σταθερούς και ελαφρούς φελλούς δεν μπορούμε να τους δουλέψουμε με αέρα και με θαλάσσια ρεύματα, γιατί στην πρώτη περίπτωση, όταν σηκώνουμε το καλάμι για να δολώσουμε, παρασύρεται η αρματωσιά ψηλά, με αποτέλεσμα το ψάρεμα να γίνεται κουραστικό, ενώ στη δεύτερη γιατί μεταφέρεται η αρματωσιά μακριά από το σημείο όπου θέλουμε να ψαρέψουμε. Σε συνθήκες άπνοιας και απουσίας ρευμάτων, η καλύτερη επιλογή είναι η τοποθέτηση σταθερού φελλού με αναγραφόμενο βάρος από 0,5 έως 3 γραμμ. το πολύ.



Συρόμενος: Η χρησιμοποίηση συρόμενου φελλού γίνεται συνήθως σε περιπτώσεις που το βάθος ξεπερνά το μήκος του καλαμιού. Για το μέγεθος και το βάρος ισχύει περίπου ότι και στον σταθερό φελλό. Για το «στήσιμό» του στην αρματωσιά μας καλό είναι να περάσουμε μια μικρή χάντρα πριν το φελλό, επειδή μερικές φορές το στόπερ μπορεί να περάσει μέσα από τις τρυπούλες του συρόμενου φελλού, με αποτέλεσμα να μην ψαρεύουμε σωστά.

Και στις δύο περιπτώσεις φελλού (σταθερού ή συρόμενου) αξίζει να αναφέρουμε ότι το σχήμα που θα χρησιμοποιήσουμε, εάν είναι μακρόστενο έχει καλύτερη διεισδυτικότητα στο νερό και λειτουργεί πιο αποτελεσματικά σε καχύποπτα ψάρια, όπως ο κέφαλος.
Για ψάρεμα σε ρεύματα υπάρχει ειδικός φελλός ο οποίος είναι πλακέ και στρογγυλός, ώστε να μην παρασύρεται ιδιαίτερα από αυτά. Για να δουλέψει όμως ο φελλός αυτός πρέπει να τον κοντράρουμε συνέχεια στο ρεύμα και τα μολύ
βια μας να είναι συγκεντρωμένα χαμηλά. Εδώ βρίσκουν την απόλυτη χρήση τους τα μολύβια τορπίλες, όπως θα δούμε παρακάτω. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε επίσης να υπολογίζουμε το βάρος του δολώματος στο συνολικό ερμάτισμα του φελλού, ειδικά εάν πρόκειται να χρησιμοποιήσουμε δολώματα όπως τα ζυμάρια.Τα σχιστά βαριδάκια που θα συμπληρώσουν το απαραίτητο βάρος για να ισορροπήσει σωστά ο φελλός μας πρέπει να είναι μαλακά, για να μην πληγώνουν τη λεπτή πετονιά και να μπορούμε να τα μετακινούμε πάνω της με το ειδικό πενσάκι που υπάρχει γι' αυτόν το σκοπό. Ένα μικρό τέχνασμα για το καταφέρουμε αυτό, είναι να διπλώσουμε την πετονιά της μάνας στο κάτω μέρος της για περίπου 20 - 30 cm, αφού πρώτα έχουμε περάσει το φελλό. Πάνω στο διπλό αυτό κομμάτι θα τοποθετήσουμε τα μολυβάκια ένα - ένα, πατώντας τα ελαφρά με το πενσάκι και μεταφέροντάς τα ταυτόχρονα προς τα πάνω, στο μονό κομμάτι της κυρίως μάνας. Μετά την ολοκλήρωση του ερματισμού, κόβουμε το διπλό ταλαιπωρημένο κομμάτι της πετονιάς και με το πενσάκι μετακινούμε τα μολύβια στη θέση που θέλουμε, χωρίς να πληγώσουμε την πετονιά μας, αφού έτσι (με τη διπλό κομμάτι) θα έχει δημιουργηθεί ένα πολύ μικρό κενό ανάμεσα στα μολύβια. Εννοείται βέβαια πως η εφαρμογή του πιο πάνω τεχνάσματος εξαρτάται από το πάχος της μάνας και το μέγεθος των μολυβιών που χρησιμοποιούμε.

Απαραίτητα για το ψάρεμά μας θεωρούνται τα βαριδάκια - τορπίλες, σε σχήμα σταγόνας, που διαθέτουν τρύπα κατά μήκος (συρόμενα) και τα βρίσκουμε σε διάφορα μεγέθη από 0,25 έως 20 γραμμ.. Τα βαριδάκια - τορπίλες, βρίσκουν την καλύτερη εφαρμογή τους όταν θέλουμε συγκεντρωμένο βάρος χαμηλά στο δόλωμά μας. Στην περίπτωση που η ένωση μάνας - παράμαλλου γίνεται με στριφτάρι, το βαριδάκι - τορπίλη σταματά εκεί, χωρίς κανένα κίνδυνο για τον κόμπο. Αν όμως η ένωση μάνας - παράμαλλου είναι με θηλιές, πρέπει να τοποθετήσουμε ένα σχιστό βαριδάκι 0,10 γραμμ. (ή μια σιλικονούχα χάντρα στόπερ) πάνω από τον κόμπο, προκειμένου να τον προστατέψει.

Φιλε I.a τις διαφορες των δυο αυτων τεχνικων για να τις καταλαβεις θα πρεπει να τις δεις στην πραξη. Θα σου ελεγα πως με το bolognese εχεις καλυτερο ελεγχο της αρματωσιας σου σε τοπους με ρευμα αλλα και σε τοπους χωρις ρευμα. Τα bolognese ειναι καλαμια μου εχουν μηκος απο 5 μετρα μεχρι 8 ειναι δηλαδη μακρυτερα καλαμια απ οτι του εγγλεζικου. Αν παρεις ενα 5μετρο bolognese μπορεις και να το χρησιμοποιησεις σαν εγγλεζικο δηλαδη να ριξεις σε μεγαλες αποστασεις αυτο το κανουν πολυ. Ομως στο καθαρο bolognese αν υποθεσουμε πως εχουμε ενα 7μετρο ψαρευουμε κοντα στην μυτη δηλαδη ο φελλος ειναι δεξια η αριστερα απο την μυτη του καλαμιου και σε αποσταση 7 μετρων απο εμας. Ετσι αν εχει ρευμα κοντραρεις τον φελλο με την μυτη και δεν σε παρασερνει ενω με το εγγλεζικο που ειναι και κοντιτερο καλαμι αν ριξεις σε αποστασει 7 μετρων απο εσενα και εχεις ρευμα θα σε παρασερνει γρηγορα και θα σου κανει και κοιλια η μανα με αποτελεσμα να μην ψαρευεις εκει που θες. επισης αν το σημειο στα 7μετρα αποσταση απο εσενα εχει βαθος 6 μετρα τοτε μεχρι να σου κατεβει η αρματωσια στο βυθο παλυ θα εχεις απομακρυνθει. Δεν ξερω αν το γνωριζεις αλλα οι σταθερες αρματωσιες εχουν αρκετα πλεονεκτηματα οπως τον ελεγχο της αρματωσιας μας και την αμεσοτητα στο καρφωμα. Αρα το bolognese μας δινει το πλεονεκτημα του ελεγχου της αρματωσιας μας ψαρευοντας στο σημειο που ειναι η μυτη του καλαμιου με πολυ ποιο ευαισθητους φελλους κατι ας πουμε σαν απικο ενω στο εγγλεζικο μπορουμε να ψαρεψουμε σε μακρινοτερες αποστασεις. Ειναι και οι δυο τεχνικες πολυ καλες και δινουν αρκετα ψαρια θα ελεγα οτι ειναι αδερφες ψυχες υπαρχουν τοποι που ειναι ιδανικοι για bolo ενω καποιοι αλλοι ειναι για εγγλεζικο. Ελπιζω να σε βοηθησα